Buna rağmen insana has olan ve insanı diğer canlılardan ayıran çok hassas noktalar vardır. Bunların başında akıl ve aklın eseri olan sevmek ve sevilmek gelir.

Eşrefi mahlûk olarak, yaratılanların en değerlisi olarak yaratılmıştır insanoğlu. O nedenledir ki, bu noktanın önem ve mahiyetine vakıf olmalı, yaşanan hayata aksettirerek yaşanmalıdır. Bu şekilde yaşayan insan, insan olma şerefine layık olmuş demektir. Ermiş Yunus’un dediği, ‘’Yaratılanı severiz, yaratandan ötürü’’ gibi olmalıyız. Aynı daire içinde bulunan diğer insanların her birine de düşen görev, yaşına, başına, mevkisine, makamına, varlığına, yokluğuna, gücüne, cinsiyetine, milliyetine, dinine, mezhebine, güzelliğine vs. bakmaksızın, sırf insan oldukları için değer vermek, saygı duymak, insan olmanın en birinci şartı ve gereği olmalıdır.

Ruhun değeri bedenden üstündür. Mevlana Hazretleri ‘’Ruh, bedeni eşek gibi biner’’ der. Ruhun ömrü ebedi, bedenin ömrü kısa bir süre içindir. Kısa bir ömre sahip olan bedenin, karşı cins tarafından çekici, cezp edici olarak görülmesi de çok kısa bir süre içindir. Buluğ çağından itibaren kendini gösteren fiziki yapı ve cilt güzelliği karşı tarafı celbeden, tarifi imkânsız bir haz duygusuyla insanı sarar ve bu duygu ve düşünceyle de insanoğlu karşı cinsle beraber olmak, ona sahip olmak ister. İleri aşamasında ya sahip olur ve şu ve ya bu şekilde meyvesini verir ya da buluşamadan süratle birbirinden uzaklaşan meteor taşları gibi başka kulvarlarda hızla yol alırlar.

Yaratanın kendilerine verdiği bu taze güzellikle yetinmeyen insanoğlu, bin bir çeşit güzellik malzemeleriyle, görünen yerlerinin daha da güzel görünmesi için elinden geleni esirgemez. Yemez, içmez, güzel görünmek için çalışır da, ruhunun güzelliği için hiçbir gayret ve arayış içine girmez. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp giderken, Heyhat! Bir de ne görsün, rüya gibi gelip geçen beş on baharın ardından bakar ki, o güzelim yüz artık eskisi gibi düz, pürüzsüz, çekici değil; adeta, teşbihte hata olmaz ise, Jamaika haritasına dönmüş. Dağlarına kar yağmaya başlamış. Gözler dönmüş, renk değişmiş. Dizler tutmaz olmuş ve yolun sonu maalesef görünmüş. Arkaya bir bakmış; film şeridi gibi geçmiş gözlerinin önünden o kısacık hayat. Bu geçiş sonrasında ağzı ya küçük ‘’u’’ şeklini, ya da küçük ‘’n’’ şeklini almış. Olup bitenden bir o, bir de Allah (c.c) haberdar.

Bir atasözünde rastlamıştım, ‘’İnsanlar kıyafetlerine göre karşılanır, konuşmalarına göre uğurlanırlar’’. Gerçekte bu sözün çok doğru söylenmiş olduğunu ve nesnel olarak kabullenilebileceğini ummaktayım. Doğrusu insan olmak, karşımızda gördüğümüz kişinin bedenini değil, o bedenin taşıdığı ruhu sevmek olduğuna inanıyorum. Ayrıca bukalemun gibi ortama göre renk değiştirmenin, zaman ve zemine göre hareket etmenin, aslını unutmanın, olduğu bibi görünüp, göründüğü gibi olmamanın, kişilikten yoksun, karaktersiz bir görünüm vermenin payı ve paydasına bakılmaksızın, insanlık dairesi içinde yerinin olamayacağına inanmaktayım.

Yurtta ve Dünyada huzur ve barış için, ruhen ve bedenen sağlıklı ve sağduyulu, sevgi, saygı, zengin hoşgörülü insanlarla dolu bir Dünya dileğiyle. 
02.02.10 – Ziya Akçal